Dagvaarding

Ik zit nu twintig jaar in het vak maar wat een voedingsfabrikant met internationale faam me nu probeert te flikken, dat tart ieders verbeelding.

Als er ingrijpende beslissingen moeten genomen worden en wanneer er tegenstrijdige belangen te verdedigen zijn, dan moet er ruimte voor discussie zijn. Meningen zullen verschillen en de zoektocht naar consensus zal niet altijd over rozen gaan. Wanneer ik een bedrijf voor een valkuil moet waarschuwen, dan ben ik ook niet de gemakkelijkste. En na enkele uren vergaderen kunnen we het allemaal even moeilijk krijgen. Maar als ze aan mijn lijf gaan zitten, dan is het boeken toe, einde samenwerking, afgelopen. En dat konden ze niet hebben, getuige de dagvaarding die ik nu in de brievenbus heb gekregen voor opzettelijke slagen en verwondingen. Alsof ik er dat nog kon bijnemen in de gegeven omstandigheden. We hebben het hier over volwassen mensen met topfuncties. In België. Waar zijn ze mee bézig eigenlijk?!

Oorlog!

Leuk thuiskomen, hoor. In de nacht van dinsdag 29 op woensdag 30 januari werd er ingebroken in mijn loft, gelegen in Gent-Zuid. Inbraakbeveiliging gedeactiveerd, niks geregistreerd – dank u Siemens. Bedankt ook aan alle omwonenden die oogjes en oortjes stevig dicht hebben geknepen terwijl ze mijn godganse boetiek aan het leegpompen waren. Moet je flink voor gezopen hebben om door zo’n ravage heen te slapen. Thanx for nothing.

Een bijzonder laffe misdaad van uitschot dat maar al te goed wist wie de eigenaar was en wat er te rapen viel. De sukkels moesten mijn speelgoed hebben.

Volgende zaken zijn gestolen:

• Mark Levinson Nº 51 Media Player
• Mark Levinson Nº 380S Voorversterker, frontpanel heeft een krasje
• Pak Armani “Classico”, zwart, luxe-uitvoering; 2 stuks
• Notebook Compal FL90 High resolution
• Fritz Hansen Space Lounge Chair, blauw, 4 stuks
• Ledapol Bull Whip, rood (grote sentimentele waarde)
• Champagne flessen Cristal Rose 2000, 10 of 11 stuks
• Sony BDP S 500 Blu-ray (begin niet)
• Toshiba 72MX195 72-inch Cinema Widescreen HDTV

De leuke dingetjes natuurlijk. Maar nu komt het beste: ze hebben die rotzooi volgens de vaststellingen van de politie in mijn Lexus LX08 geladen om vervolgens spoorloos te verdwijnen. 5.7-liter, leren interieurtje, 383 paarden, precies 20 dagen mee gereden. Verdwenen. Komaan zeg.

Wees argwanend wanneer je deze spullen tweedehands te koop aangeboden ziet. Ze zijn van mij. Alle tips zijn welkom en zullen met de nodige discretie behandeld worden.

Return to sender

Net terug van Hoofddorp. Je had ze moeten zien. Bakkertje kreeg het even moeilijk toen hij me zag. Hij wist wat ik bij aankomst al gepland had: de onvoorwaardelijke overwinning van TNT tegen het zevenkoppige monster in Duitsland en het terugbrengen van de vrede in hun bedrijf. Ik zette mijn gsm op semi-automatisch en begon onmiddellijk met een paar telefoontjes naar Duitsland. Onder andere naar die Büttner, even kijken of hij het ook in mijn gezicht durfde zeggen. Ik kreeg een medewerker aan de lijn, gaf m’n naam, werd een paar keer op hold gezet, hoorde precies een deur dichtklappen op de achtergrond en kreeg uiteindelijk te horen dat Büttner onbereikbaar was. Raar. Opeens van de aardbol verdwenen die vent. Entschuldigung hier, Entschuldigung daar, dichtgesmeten. Zeikers!

Dan maar aan mijn onoverwinnelijke abcde-procedure begonnen: adviseren, bellen, corrigeren, dirigeren en evalueren. Geloof me, een straffe noodsituatie die daar een verhaal tegen weet. Nadien alles in me opgenomen, me even teruggetrokken en opnieuw tevoorschijn gekomen met een paar eenvoudige instructies. Schaffels deed braafjes wat hij moest doen en bleek eens te meer een golden boy te zijn in het vak. Ons zegje, mooi strikje errond en bombs away – opgelost.

Grote klanten van TNT oproepen om geen zaken meer met hen te doen door wat lam op de stoep te gaan liggen, inventief kan je’t niet noemen. Even kijken hoever hij daarmee raakt voor hij overwoekerd wordt door advocaten die het stof uit zijn broek komen kloppen. Als hij wil praten, fine! De deuren staan wijd open, de tafel staat klaar. Ik wil zelfs voor verse koffie zorgen als het moet. Maar dan mag onze vriend eerst wel eens van onder z’n bedje komen.

Vodden

Oktober 2007. De gesprekken met TNT over Pay & Deliver in België liepen naar een succesvol einde, en zo ook naar het einde van onze samenwerking. Zodra ze hun infantiele angst achter zich hadden gelaten, toonden ze zich razend enthousiast over het arsenaal aan kennis en inzicht dat ik daar achtergelaten had. Hun marktpositie bereikte alpinistische hoogten en de toekomst leek op een onschatbaar geschenkje dat ze nog niet mochten openmaken. Peter Bakker, de grote klepper bij TNT, vertrouwde me toe dat ik niet enkel het bedrijf gezonder maakte. Sinds hij wist dat Steven Feys rondliep in zijn bedrijf had hij eindelijk een evenwichtige nachtrust teruggevonden. “Ach, hij bedoelt het goed – laat het,” dacht ik. Het belangrijkste was dat ze de touwtjes weer stevig in handen hadden. Ik kon alleen maar hopen dat ze de adviezen, hoe vluchtig ook, neergepend hadden en dat ze er raad mee zouden weten.

Niet dus. Nog geen vier maanden na m’n vertrek zit die Bakker door m’n telefoon te roepen dat het kot daar in brand staat. Ze liggen in Duitsland wat te staken en een zekere Büttner zit hen de schrik op het lijf te jagen. Ziet er naar uit dat er niets anders op zit dan naar Hoofddorp te scheuren om dat syndicalistisch tuig van het TNT-imago te borstelen. Het wordt vuurwerk, dat kan ik je alvast meegeven. Wat denken ze wel.

Sony? Piss off!

Als je ooit een voorstel van Sony krijgt, of een vijfde zoals in mijn geval, hou dan zeker het grote bord met ‘not fucking interested’ binnen handbereik.

The West is glooming while the East is booming en dat hebben die Japanners ook wel in de mot. In Europa en vooral Amerika is het zweten geblazen met die tanende economie, terwijl ze in Azië hele akkers bemesten met die yen van ze. Akkoord, als je die Japanners tegen elkaar aan ziet kwetteren dan begin je jezelf af te vragen wie ze nu weer voor de gek aan het houden zijn. Maar neem het gerust van mij aan: ze zijn niet achterlijk en ze weten verdomd goed hoe ze de zaken moeten aanpakken.

Logisch gevolg is dat ze daar nu allemaal rare mailtjes naar mij beginnen te sturen om me aan boord te krijgen. Als ik een mail krijg die al hortend en stotend op gang komt met van die domme taalkwakkels, dan flitst onmiddellijk het beeld van zo’n Japanner met een gruwelijk dikke bril door het hoofd. Zenuwachtig tokkelend op dat buitenaardse toetsenbord en met die korte vingertjes door dat vertaalwoordenboek fietsend zitten ze zonder het te beseffen hun tijd te vergooien.

Neem nu Sony. Sinds weken, wat zeg ik, máánden zit mijn inbox royale voorstellen te incasseren waarmee ze de pieren uit mijn neus proberen te halen. Voor de honderdste keer: nee, ik wens mijn jarenlange onderzoek op het gebied van sensory marketing niet te grabbel te gooien en ik ben beledigd wanneer me gevraagd wordt om er een prijs op te plakken. Nee, ik wens ook niet op het verzoek in te gaan om de planning voor 2009 te analyseren. En mócht ik op regelmatige basis met de Sony Corporation willen gaan samenwerken, denken jullie dan echt dat ik op mijn luie krent zou zitten wachten tot jullie het braafjes aan me zouden komen vragen?

Heeft Sony zichzelf dan niet bewezen, Steven? Tuurlijk wel maar ik heb zo m’n eigen redenen om niet met Sony in zee te gaan. Sony weet waarom, ik weet waarom en jullie hebben er verder niks mee te maken.

Mijn missie bij Toyota zit er op en het ziet er naar uit dat Softbank me nog niet onmiddellijk kan loslaten. Sinds mijn komst praten ze enkel in superlatieven en het zou me niet verbazen dat ik van hun CEO een machtsgeile potentaat gemaakt heb. Het was leerrijk en lucratief maar die Masayoshi Son begint wat op m’n zenuwen te werken. Je kent de clichés over hoe anders die Aziaten zijn in hun manier van zaken doen. Ze kloppen: ze hebben het over vriendschappen, niet over deals. Ze willen de persoon achter de marketeer leren kennen. Realisaties zijn bijkomstig. Stoort me een beetje om mijn tijd te zien wegtikken door dat gemaakt sentimenteel getater. Ik vlieg niet helemaal naar een ander continent om daar speelkameraadjes te gaan maken. En dan begint Sony ook nog eens aan m’n kop te janken.

Je zal begrijpen dat het moeilijk is om nog te ontspannen als iedereen zich om het hoogst op die priority list van me probeert te wurmen. Eens horen wat Prinsier aan het doen is.

Pay & deliver ook in België

Pay&Deliver is voortaan ook in België beschikbaar. De dienst fungeert als tussenpersoon tussen koper en verkoper en garandeert een succesvolle online transactie. Geen gejammer meer aan de telefoon over late of nooit toegekomen bestellingen, geen ellendige lezersbriefjes en geen misnoegde herrie op één of andere randblog. Pakje bestellen, pakje krijgen, pakje leuk, pakje betalen – zo eenvoudig is het, and Steven Feys made it all happen.

De onderhandelingen van vorig jaar lijken eindelijk vruchten afgeworpen te hebben. Wel serieus op tafel moeten kloppen, hoor. Geloof me. Wat daar nog met bange voetjes op de Nederlandse markt rondsloft, dat hou je niet voor mogelijk. Heb mijn best moeten doen om het gesprek niet te laten lijken alsof ik die TNT’ers daar aan het uitlachen was. Toen we tijdens de derde meeting na twee uur nog niet waren waar we moesten zijn, schoof ik van de tafel en zei dat ik een dringende afspraak had met Play Doh. Ik kon me evengoed met echte peuters bezighouden.

Na een kwartier leken ze het al gesnapt te hebben en toen ik na hun verontschuldigend telefoontje de vergaderzaal terug binnenkwam, lagen de papieren klaar. Wat daarna begon met een kegel champagne eindigde zes uur later in één of andere foute tent. Zestien uitzinnige Nederlanders die je naam scanderen, het maakt een hoop lawaai.

Binnen!

Ik stel voor dat jullie het maar meteen van me aannemen: hoe gekker je ’t bedenkt, hoe meer poen er achter zit. Turnpantoffeltjes bijvoorbeeld. Fruitig gekleurde turnpantoffeltjes, 100% katoen en lelijk als de nacht (met mode ga je niet in discussie). Onderschat ze maar niet, die slofjes. Toegegeven: het businessplan was rock solid, de spot liep als een trein, Steven Feys stelde de ploeg samen. De dikke zak geld lag onder de kerstboom.

Ik moet die guts van me dan toch maar eens duur laten verzekeren want ik had weer iets in de gaten gekregen zoals dat dan gebruikelijk gaat. En godzijdank, dit grapje heeft me gedurende de vijf laatste weken maar liefst 16 miljoen euro zwaarder gemaakt. In de handen ja. Ben ik daar even met de vetgespijsde hoofdvogel gaan lopen in Taipei. Gemotiveerd, jong productieteam dat er elke dag weer voor gaat – toch raar dat ze daar het chronisch vermoeidheidssyndroom niet lijken te kennen. Prima werkomstandigheden ook, maak je geen illusies: die Chinezen hebben niks tekort. De enige mensen die ik hoor klagen zijn de ongeduldigen die letterlijk aan de deur komen schreeuwen waar die verdomde turnpantoffeltjes blijven.

Wat is het nu ijzig stil aan de kant van de onberekenbare investeerders die het op de valreep een te gek risico vonden. Dikke pech, schijters, want het houdt natuurlijk niet op bij Azië. De rest van de wereld is ook niet gek maar ik moet nog even nadenken over de toekomst van die onstopbare sneeuwbal.

En ja, sorry, wanneer de kassa zo oorverdovend gaat rinkelen, dan wachten de ondankbare zwijnen maar net zo lang tot ik weer de tijd heb om er mijn glanzende parels aan te vergooien. Ik ga in het buitenland geen zakenrelaties op het spel zetten door daar tussen twee meetings door als een losgeslagen tiener aan dat blogje te liggen rommelen, ze zouden nogal kijken zeker.

Ik was éven bij de grote mensen. Mag het?

Jo Cornu nieuwe CEO Agfa-Gevaert

Jo volgt dus Ludo op bij Agfa-Gevaert. Maar de vraag die heel wat mensen sinds de bekendmaking bezighoudt: wat vindt Steven Feys nu eigenlijk van de benoeming?

Ik kan er vrij bondig over zijn. Jo Cornu: juiste man, juiste plaats. Ik vóel gewoon dat er heel wat zal veranderen daar bij A-G. Cornuutje. Rechtdoorzee, bedachtzaam, georganiseerd. Bescheiden man ook. Denkt voor hij spreekt. Durft dromen maar staat met beide voetjes stévig op de grond. Lúistert wanneer het nodig is. Schijnt wel een klein beetje naar zweet te ruiken maar dat heb ik niet kunnen verifiëren.

En hier?

Eurobest Live 2007. Een nieuwe definitie van “applaus op alle banken”. Neem een Steven Feys die een jaar lang keihard gewerkt heeft en een jury met kennis van zaken en je krijgt goud, zilver en vooral veel stroop: “Whatever you touch, turns into gold” van de vrienden uit Amerika en dat soort gezeik: ik was gecharmeerd.

Het was echter niet al goud dat blonk. Een van mijn projecten in de categorie direct & sales promotion werd al dan niet met opzet helemaal over het hoofd gezien maar wat moest ik doen: janken?
Nee, de medewerkers die onze trofees op het droge hadden geholpen, stonden voor ze ’t goed beseften samen met mij en Aniston op de vloer van de El Divino te gekken. Ibiza, eerste vlucht, geen discussie, zo ben ik dan ook. Het soort dankbaarheid waar die knullen in de eerste weken niet over uitgepraat zullen zijn.

’t Was welletjes: wat gevierd moest worden, is gevierd. En nu even zien naar die 850 mailtjes die als gekken om mijn aandacht liggen te schreeuwen.

Uitschuivers

Sommige zakenrelaties weten echt niet hoe ze me moeten verwennen. Ik heb het over de VIP-arrangementen die een grote meneer van Philips me vorige week met misplaatste trots in de handen had geduwd. Alsof hij al uit keek naar de tegenprestatie.

“Wervelend ijsspektakel”. Dat was wat ze me beloofd hadden en dat was dan ook wat ik eerlijkheidshalve van Holiday on Ice verwachtte. “Verrassende special effects”. Ben je gek. Leugens vond ik dat en wie me kent, weet het: Steven Feys houdt niet van leugens. Ik heb al meer special effects in een glazen-bol-met-sneeuw gezien dan op dát ellendig partje ijs.

De aangekondigde “schaatsers met internationaal topniveau” hadden blijkbaar hun vlucht gemist want ik zag een zootje ongetrainde stoethaspels die gemiddeld elk 8 kilometer aflegden. 8 kilometer, op hun dooie gemak, alsof we toch maar op onze trein zaten te wachten. Nee, van tijdsdruk hadden die jongens geen last en de rest van de choreografie leek geïnspireerd door een provinciale rugbywedstrijd. Timing? Geen zin in.
Belgisch ontwerper Bart Clement, bekroond door godweetwie, had naar mijn vermoeden het decor uitbesteed aan het dichtstbijgelegen buitengewoon kleuteronderwijs. De “Magische Medley”, tenslotte, was je reinste audiovisuele foltering.

Mag best cru klinken allemaal, maar ik probeer gewoon heel even de verontwaardiging weer te geven die me er toe aanzette de zaal vroegtijdig en, toegegeven, met veel lawaai te verlaten. De mensen rondom me leken de voorstelling allemaal wel fijntjes te vinden maar Steven Feys didn’t buy it. Note to crew: organiseer het gerust opnieuw maar hou dan die giftige VIP-tickets gewoon uit m’n buurt. Ja?